De smurfenregel is een ezelsbruggetje voor het spellen dat soms aan kinderen geleerd wordt en dat duidelijkheid verschaft over het al dan niet schrijven van een t aan het einde van een werkwoord waarvan de stam op een t-klank eindigt. Handig! Kan veel dt-fouten voorkomen.
Voorbeelden:
- Word(t) eens volwassen! wordt: Smurf eens volwassen!
je hoort geen t, je schrijft dus geen t; de zin wordt dan Word eens volwassen!. - Brand(t) het huis af? wordt: Smurft het huis af?
hier hoor je de t-klank, er moet dus een t toegevoegd worden; de zin wordt: Brandt het huis af? - Word(t) je slimmer? wordt: Smurf je …, dus Word je…
Als ik hier smurf, doet het daar smurf
lievia zegt
Ik vind ‘affroneren’ wel een mooie Frans-Nederlandse vertaling voor “phubbing’: affronteren en telefoneren