Twee fietsen in de echt verbonden. Met een briefje met telefoonnummer.
Afgelopen zaterdag ging ik met Amoorah taart eten op de Nieuwe Binnenweg. Bij terugkomst was haar fiets in gijzeling genomen. Hij was vastgemaakt aan een onbekende fiets met een roze spiraalslot. Grrrr. Was het een vergissing of een geintje? Of de voorbode van diefstal? Niemand in de buurt wist van wie de vreemde fiets was.
Maar – heel apart – iedereen wist ons wel te vertellen dat het een trucje van fietsendieven was. Want het was de bedoeling dat we zouden weggaan. De aanstaande fietsendief zou dan later terugkomen, het slot weer losmaken en F’s fiets jatten. Daar hadden we geen zin in. Met alle ketting- en beugelsloten die we bij ons hadden hebben we beide fietsen vastgemaakt aan een stevige paal vastgemaakt. Boos pikte ik de ventieltjes van de vreemde herenfiets. Deze eikel zou niet meer fietsen. Maar ik liet wel m’n telefoonnummer achter.
Een paar uur later ging de telefoon. Een onbekend nummer. Het was R., eigenaar van de herenfiets. Hij baalde, want hij begreep niet waarom zijn fiets vastgemaakt was. Het roze slot bleek ook niet van hem te zijn.
Gelukkig ken ik mensen met Goed Gereedschap van wie ik een schaar kon lenen om het roze slot te slopen. Heb de politie gebeld om aan te kondigen dat ik op klaarlichte dag een fietsslot zou gaan losknippen. Handig om onnodige vragen te voorkomen. Maar dat bleek niet nodig. Niemand die je aanspreekt als je met een schaar sloten gaat open knippen op klaarlichte dag. Heb de ventieltjes teruggestopt en banden opgepompt. R. kan weer fietsen.
Grappenmaker, met je roze slot: maak je bekend!