Ik ginnegap graag dat ik Twitterverslaafd ben. Want het zou natuurlijk idioot zijn dat ik, Paul, verslaafd zou kunnen zijn aan zoiets stoms als twitter.
Gewoon niet te vaak en gewoon alleen voor de gezelligheid, toch? Maar ik heb echt gemerkt dat de afleiding te groot is en dat het ten koste gaat van mijn concentratievermogen en ten koste van de tijd die ik effectief kan werken. Dus het is een groter probleem dan ik tot nu toe heb toegegeven. Ik, Paul, twitterverslaafd? Verslaafd zou ik, Paul, alleen kunnen zijn aan drank, sigaretten, drugs. Maar Twitter? Ik, Paul?
Herken je niet ook dat de meningen die je koestert over diverse dingen scherper wordt als je converseert via social media? Dat je niet alleen probeert puntig en humoristisch te zijn, maar ook je mening extra zwaar aanzet omdat je weet dat er dan meer reactie op komt? Ik ben wel verslaafd aan die reactie. En ik ben er ook verslaafd aan dat ik denk dat ik weet hoe je dat ‘spelletje’ moet spelen.
Heb je ook de verscheurdheid dat je conversaties om je heen nodig hebt om te weten dat je onderdeel bent van een samenleving? Twitter is voor mij een middel om de eenzaamheid te verdragen. Maar het maakt me ook een minder prettig en minder relaxed mens. Vroeger dacht ik dat dit in balans was, maar ik ben veranderd, de tijden zijn veranderd, Twitter is veranderd.
Ik zie Twitter als de ‘Two Minutes Of Hate’ uit 1984. Dat is dus haat georkestreerd door anderen. Vandaag zijn we boos op Oceania en morgen zullen we boos zijn op Eurasia. Omdat boosheid op Eurasia (eh, FvD, mosselims, nep-rappers, verzin het maar) makkelijker te gebruiken is dan boosheid over inkomensongelijkheid of kapitalisme in het algemeen.
Ik wil niet meer op commando briesen en brullen. Ik ben ook niet sterk genoeg (meer) om niet meegesleurd te worden in de Woede Van De Dag.
Vaarwel twitter. Ik ga verder op Mastodon: mastodon.social/@paulvanbuuren