De trivialiteitswet van Parkinson beschrijft het fenomeen dat organisaties en personen buitenproportioneel meer aandacht besteden aan triviale, makkelijk te begrijpen zaken dan aan ingewikkelde zaken. Dit staat ook bekend als the color of the bikeshed, ie: “de kleur van het fietsenschuurtje”).
De ‘wet’ werd opgesteld door Cyril Northcote Parkinson in zijn werk de Wet van Parkinson (1957). Parkinson zelf gebruikte als voorbeeld het bouwen van een kerncentrale: dat is zo kostbaar en zo ingewikkeld dat veel mensen dit niet kunnen bevatten, dus ze nemen aan dat degenen die er mee bezig zijn het wel kunnen overzien en weten wat ze doen. Aan de andere kant snapt iedereen het bouwen van een schuurtje, dus dat resulteert in eindeloze discussies. Iedereen wil er zijn persoonlijk tintje aan geven en laten weten dat hij er is. Het gevolg is dat er op vergaderingen veel meer tijd besteed wordt aan het schuurtje dan aan de kerncentrale.