Hmmm, smeuïg bananenbrood. Dit hoort een beetje vochtig te zijn. Met voldoende rietsuiker er bovenop maak je een fijn krokante laagje, als kroontje.
Ingredienten
500 gram gepelde bananen, hoe rijper hoe beter
190 gram boter, gesmolten
120 gram rietsuiker of bruine basterdsuiker
Speculaaskruiden, of alleen:
veel kaneel (te veel kaneel bestaat niet)
Nootmuskaat
Kruidnagel
1,5 theelepel goede vanille-essence
Zout
2 eieren
Rozijnen (=sultana’s)
1 theelepel bakpoeder
250 gram (kristal)bloem
Recept
Oven voorverwarmen op 180 graden. Boter een bakvorm in. Meng in een kom de gesmolten boter en de suiker met een garde. Prak de bananen met de aardappelstamper. Gooi dit bij de suikerboter. Klonten banaan zijn geen probleem. Kluts goed.
Voeg de kruiden, zout, vanille, bakpoeder en eieren toe. Goed mengen en nog eens goed mengen.
Doe een klein laagje in de bakvorm en gooi er veel rozijnen in. In de oven komen de rozijnen bovendrijven in het deeg, dus hoe lager ze in het deeg zitten, hoe beter. Nog een laag beslag, rozijnen en dan weer beslag. Tenslotte een krokante suikerlaag. Dat maken we doordat we bovenop het beslag een ruime laag rietsuiker strooien. Als je ‘m niet te dun of te dik maakt wordt dit een creme-brulee-suikerlaagje.
55 minuten op 180 graden in de oven. Met een stokje kijken of de beslagbodem nog vochtig is. Nog vochtig? Dan nog 5 minuten in de oven.
Varianten
Ik heb al een paar keer ingrediënten vergeten toe te voegen. Essentieel zijn in ieder geval de banaan, kaneel, rietsuiker, zout en kruiden. De rozijnen geven een fijn, extra zuurtje. Geen bakpoeder blijkt oké te werken. De eieren vergeten is ook geen groot probleem. Vanille werkt het beste als er zout in het beslag zit.
Kijk, massief bananenbrood. Van die ene keer dat ik bakpoeder vergeten was.
Letterlijk is een ‘cliché’ is metalen plaat waarmee je illustraties kunt afdrukken. Figuurlijk is een cliché een afgesleten manier van spreken of denken. De eerste keer dat je een grap maakt, is ‘ie leuk. De tweede keer is ‘ie al minder. Na tien keer is ‘ie saai. Clichés zijn de doodgeslagen cola van je denkvermogen, om het op z’n BLØFs te zeggen.
Een cliche voor reclame voor King pepermunt
Clichés zijn niet per definitie onwaar of fout. Het kan heel handig zijn om in clichés te denken. Het is doodvermoeiend en zonde van je tijd om altijd overal over na te denken. Clichés helpen je dan, zodat je niet te lang hoeft na te denken. Maar je moet niet alles geloven wat je denkt, want soms is wat je denkt gewoon fout.
Sommige clichés zijn bijna niet uit te roeien. “Als anderen het doen, zal het wel goed zijn.” Een klant van me vroeg laatst wanneer ik een cookie-waarschuwing op de site zou plaatsen. Waarom? Omdat iedereen het doet en dus hoort een cookie-waarschuwing op elke website.
Aaargh.
Cliché 1: ‘Een plaatje zegt meer dan 1000 woorden’
Sure, maar welke 1000 woorden zegt jouw plaatje? Zegt je plaatje “Ik had geen tijd om een goede foto te zoeken”?
Plaatjes-omdat-het-moet
We zijn gewend geraakt aan enorme hero images, schermvullend en topzwaar. Hierdoor denken we dat bij elk bericht een foto hoort. Het probleem is dat niet iedereen een geweldige foto-bibliotheek ter beschikking heeft. Het resultaat? Websites vol plaatjes-omdat-het-moet. Het liefst clip-art met teksten die verkeerd afgesneden worden. Foto-redactie is het ondergeschoven kindje van modern webwerk.
Screenshot van Frankwatching.com (november 2019)
Stockfoto’s
Niet iedereen heeft een geweldige smaak of fantasie, sorry dat ik het zeg. En even een plaatje opgoogelen is een fluitje van een cent.
Resultaat? “Aap eet banaan“, een uitdrukking van ontwerpers voor een ontwerp dat er te dik bovenop ligt. Denk aan een hamer als logo voor een timmerman. Een aap-eet-banaan-slogan is: ‘Voor al uw timmerwerk’.
Ariane The Overexposed Stockphoto Model
Zoek op “Success”
Zoek op “Men shaking hands”
Zoek op “Boy toys”
Zoek op “Girl toys”
Zoek op “Woman eating salad”
Zoek op “Hacker”
Icoontjes
En icoontjes? Breek me de bek niet open over icoontjes. Alles wordt begrijpelijker door icoontjes zeg je? Hmmm, kijk ‘Repelsteeltje – Guess My Name’ nog eens terug, een hilarische presentatie van Mallory van Achterberg over onbegrijpelijke icoontjes.
Opa vertelt: er is een tijd geweest dat het internet zo nieuw was dat je alles moest uitleggen. Dat was de tijd dat we URLs in reclame volledig uitspelden. “Ga naar haa tee tee pee dubbele punt slash slash wee wee wee nu punt en el voor het laatste nieuws”, ofzo. Je wist niet beter, je had niets anders. Dus je moest ook het principe van een klikbare link uitleggen. Uit die tijd stamt de irritante gewoonte om ‘klik hier‘ als linktekst te gebruiken. ‘t Liefst 1 woord ja.
Klik me dan, als je kan
Moet ik nog vertellen waarom dat een slechte gewoonte is? Ten eerste geldt: hoe kleiner het klikbare gedeelte, hoe moeilijker het is om er op te klikken (zie deze uitleg van Fitt’s Law). Ten tweede: ‘hier’ beschrijft niet waar je heen gaat. Je vertelt je gebruiker niet wat hij op die nieuwe URL kan verwachten. Dat is niet aardig. Wees aardig voor je bezoeker.
Lees meer, meer, meer!
De tweelingbroer van Klik Hier is Lees Meer. Ook met ‘lees meer’ vertel je niet waar je naartoe gaat. Je hebt pech als afhankelijk bent van een screenreader om wijs te worden uit een pagina met twintig keer een link met ‘lees meer’ als tekst. Beschrijf met je linktekst alsjeblieft waar je heen gaat en maak deze tekst uniek voor je webpagina. Mocht je omwille van het design van je pagina toch veroordeeld zijn tot korte linkteksten, gebruik dan een list. Gebruik bijvoorbeeld het ‘aria-label’-attribuut als alternatief, of gebruik de titel van de pagina waarnaar je verwijst als linktekst, maar verberg die louter visueel.
Dit is een prima aanspring: “Lees meer”, als je bedoelt: lees meer boeken
Die knoppen om een pagina te delen op social media? Ze werken amper. Ik ken geen onderzoeken die aantonen dat ze een groot effect hebben op het wel of niet delen van een pagina. Maximaal 1% van je bezoekers gebruikt die knoppen om een pagina te delen.
Waar ze wel goed voor zijn? Eh.
Ze zijn vooral bedoeld om je opdrachtgever het fijne gevoel te geven helemaal hip & happening te zijn, want als je niet op sociale media meedoet besta je niet.
Afhankelijk van hoe je die knoppen implementeert kun je het satanische Facebook helpen om je bezoeker over het hele internet te achtervolgen. Hmmm, privacy.
Cliche 4: lage bounce rate
Bounce rate is een marketingterm voor het percentage van je bezoekers die na het eerste bezoek aan je site weer vertrekken; “Hee, hoi” en ze stuiteren weer door, zeg maar. Hoe lager je bounce rate, hoe meer je bezoekers doorklikken naar een volgende pagina op je site.
Een hoge bounce rate is niet erg.
Sterker nog: een hoge bounce rate zou kunnen betekenen (aanname!) dat je bezoeker exact gevonden heeft wat hij (m/v/a) wilde. Na zijn succesvolle bezoek aan je website sloot hij zijn laptop, ging naar huis en knuffelde zijn kind en zijn hond en zijn kat. Wil je je bezoeker tevreden stellen of wil je ‘m bezigheidstherapie geven?
Cliche 5: cookie-waarschuwingen
Het web is ziek. En cookie-waarschuwingen zijn daar het symptoom van. Veel websites staan vol meuk om elke klik vast te leggen: pixels, beacons, fingerprinting, dynamic cookies, en what have you not. Anno 2019 is het web een panopticum waarin elke stap van je bezoeker doorgegeven wordt aan de Googles, Facebooks en geheime diensten van deze wereld. Dankzij Edward Snowden kennen we de details en ja, die zijn echt heel erg. Onze gegevens liggen inmiddels op straat.
Cookies tegen heug en meug
Cookie-waarschuwingen zijn bedoeld als pleister, om bezoekers meer controle te geven over hun gegevens. Helaas komen de meeste cookiemeldingen neer op: “Cookies: we zetten ze en we laten alle advertentieboeren ook meekijken en je hebt het er maar mee te doen.” Ik denk even aan de 1000 ongevraagde cookies op de site van TV Rijnmond.
Aksie, harde aksie!
Daarom denk ik dat het goed is dat we als front-enders veel meer weerstand bieden tegen mogelijke schendingen van de privacy van onze bezoekers. Vraag je bij elk formulier dat je maakt bijvoorbeeld:
Waarom vraag ik dit van de gebruiker?
Moet ik een binair geslacht weten? Welke ramp gebeurt er als ik straks niet iemand aanspreek met ‘Geachte mevrouw’, maar met ‘Hallo’ of ‘Goedendag’?
Moet ik echt een telefoonnummer vragen?
Wat gebeurt er straks met al deze gegevens?
En wat als deze gegevens op straat komen te liggen?
Uiteraard wil je weten hoeveel bezoekers je hebt op je site. Maar moet je echt Google mee laten kijken? Google weet welke zoektermen je bezoeker gebruikte en dankzij je niet-geanonimiseerde Analytics-tracker weet het ook hoe snel je bezoeker weer wegstuiterde van je site. Gebruik betere analytics-tools, die niet stiekem data doorverkopen aan adverteerders. Advertentieboeren zijn de keyloggers van het internet. Het is tijd dat we het heft weer in eigen hand nemen. Baas over eigen data.
Cliche 6: formuliervelden zonder labels
Ik denk dat het onkunde is dat er zoveel formulieren zonder fatsoenlijke labels te vinden zijn.
Het is nogal simpel. Heb je een <input> dan hoort daar een <label> bij. Geen mitsen, geen maren: er hoort een label bij.
Ik herhaal het even: geen placeholder, geen vet tekstje. Nee, een zichtbaar <label>.
Er zijn designers die zeggen: “Onderstreepte links zijn niet mooi.” Ik vind: suck it, hou je links herkenbaar. Vanaf het begin der tijden zijn links onderstreept en blauw. Heb je de link al bezocht dan is de link paars. Wapper je er met je muis overheen, dan wordt ‘ie rood. Zo deden we dat vroeger, zo deden onze voorouders het, zo deden de Neanderthalers het. Links zijn onderstreept.
“Ja maar, ik heb m’n links een andere kleur gegeven!”
Prima, maar wat als je bezoeker nou moeite heeft met kleuren zien? Dan is het heel fijn om niet op kleur alleen te vertrouwen. Dus ik zeg: onderstreping. Superhandig.
Conclusie?
Ik heb een paar willekeurige clichés gekozen om over te klagen. Waar dit wat mij betreft op neerkomt is:
Hoe minder je bezoeker hoeft na te denken over je site hoe beter het is.
Hoe minder meuk wij vragen van onze bezoeker, hoe beter het voor hem is.
Hoe beter we nadenken over het hoe en waarom we websites maken, hoe beter het voor iedereen is.
We moeten wat liever zijn voor onze bezoekers en de boel niet te moeilijk maken.
Vrede op aarde.
(dit is een vertaling van een praatje dat ik eerder gaf bij de Fronteers Jam Sessions in oktober)
Sturgeons openbaring, ook bekend als de wet van Sturgeon (Engels: Sturgeon’s law) luidt: “90 procent van alles is troep”.
Dit is een uitspraak van de Amerikaanse sciencefictionauteur en criticus Theodore Sturgeon als reactie op kritiek dat het grootste gedeelte van science fiction troep was. Hiertegenover stelde Sturgeon dat dit voor alles gold. Hij merkte op dat deze critici telkens de slechtste voorbeelden gebruikten om hun gelijk te bewijzen en voegde er aan toe dat dit net zo goed gold voor films, consumentengoederen, literatuur en kunstvoorwerpen: “Het overgrote deel is troep en maar zo’n 10 procent is echt de moeite waard was.” (zie Wikipedia)
als een man een onderwerp op een neerbuigende en betuttelende manier uitlegt aan een vrouw. Het is een porte-manteauwoord (samentrekking) van de Engelse woorden man en de informele vorm splaining van het werkwoord to explain (uitleggen).
Een recept voor croutons? Echt waar? Ik kan me weinig simpeler dingen voorstellen. In huize Van Buuren zijn croutons een vast ingredient in de sla. Ik gebruik brood dat voorheen misschien weggegooid zou worden, omdat het te lang in de vriezer heeft gelegen of hard is geworden. Dus nog verantwoord ook, soort van.
Voorbereiden:
Men neme: brood.
Je snijdt dit in kleine vierkantjes, max 1 bij 1 bij 1 centimeter. Ik heb inmiddels altijd een zak hiermee klaarliggen in de vriezer.
Bereiden:
Pak zoveel brood als je nodig hebt en leg het op bakpapier. Gooi er olijfolie over en zout. Ik gooi er altijd te veel olie en te veel zout over, want dat vind ik lekker. Hoe meer olie, hoe fijner.
Leg het bakpapier op een rooster en zet de boel in de oven. 20 minuten op 190 graden, zoiets.
Tip:
Als je nog ruimte op je bakpapier hebt, strooi je er ook nog wat geraspte kaas naast. Niet te veel, want je wil de dat de kaas als knapperig flinters uit de oven komt.
C’est un beau roman, c’est une belle histoire… C’est une romance d’aujourd’hu
Ik ben getrouwd, met de leukste en mooiste vrouw ter wereld uiteraard. Maar ik schreef getrouwd cursief, omdat het misschien niet helemaal is wat jij denkt.
In het begin van mijn relatie met de meisje voelde het alsof onze liefde geheim moest blijven. Ik snapte best dat het even wennen was voor een Marokkaanse familie, dat een van de dochters verliefd was geworden op een ongelovige Hollander. Mijn hart stond open, mijn armen ook. Maar de ouders van Amoorah wilden me niet ontmoeten. Ik heb nog de beelden dat ik haar met de auto naar haar ouders bracht, en dat ik dan een straat verderop parkeerde, zodat niemand zag dat ze met mij was. Haar ouders hadden niks tegen mij persoonlijk, al voelde het wel zo. Ze wilden wat het beste was voor hun dochter: namelijk dat we zouden trouwen en dat ik me zou bekeren.
Ik respecteer haar geloof (ze wordt er een leuker mens door) en zij respecteert mijn gebrek aan geloof. Ik heb altijd gezegd dat ik me niet voor de schijn zou bekeren. Dat zou ik een leugen tegen mezelf vinden. En als ik toch zou zeggen: “Ja joh, ik doe wel alsof ik geloof,” zou dat ook geen recht doen aan Amoorah: iets wat waardevol voor haar is, wordt besmeurd met gemakzucht en een leugen.
Het heeft Amoorah zes jaar gekost om haar ouders ervan te overtuigen dat ik oké was. Dat ik geen bedreiging was voor Amoorah; dat ik haar niet van haar geloof wilde brengen. Ze gebruikte lieve kleine white lies. Als ik een klein cadeautje voor haar had meegenomen, gaf ze dat door aan haar ouders met de boodschap: “Kijk, van Paul, voor jullie. Lief hè?” En hadden haar ouders uitgebreid gekookt, dan nam ze daar wat van mee en zei: “Alsjeblieft, met de vriendelijke groeten van mijn ouders.” Had ik al gezegd dat mijn mevrouw de liefste mevrouw is?
Ongeveer een jaar geleden zeiden de ouders van Amoorah dat ze het niet meer nodig vonden dat ik me bekeerde. Wat daaraan vooraf was gegaan, weet ik niet. Er kwam steeds meer toenadering. Op 14 februari van dit jaar (Valentijnsdag, heel scherp van je) nam Amoorah me mee naar de meest romantische theatervoorstelling denkbaar: Ja, van Nasrdin Dchar. Het gaat over trouwen, tussen een Marokkaan (hij) en een Brabantse (Amy). Dus dit stuk ging eigenlijk gewoon over ons. Ik besloot dat dit de perfecte gelegenheid was om eindelijk onze ouders aan elkaar voor te stellen. Ik kocht zes kaarten voor de voorstelling in Zoetermeer en nodigde iedereen uit. Onze ouders ontmoetten elkaar en het was hartverwarmend. Er gebeurde iets geweldigs. Amoorah’s moeder nam me apart en zei: “Sorry, Paul. Sorry dat het zo lang heeft geduurd. Maar we willen je welkom heten in ons hart en ons huis.” ‘Marhaban’, het woord echoot nu nog na. Alles is vergeven.
Maar ze zouden nog wel graag zien dat we zouden trouwen. Oké. We hebben allerlei redenen om nog niet voor de wet te trouwen. Ik had geen bezwaar tegen een andersoortige verbintenis. Amoorah ging op zoek naar een manier voor een islamitisch huwelijk, wat niet zo makkelijk bleek. Nou ja, het is makkelijk als je zwartwit denkt. Als je denkt dat Paul zich wel even zou bekeren, bijvoorbeeld. Amoorah deed navraag bij heel veel vrienden en vriendinnen hoe zij het zouden aanpakken.
De tijd drong. Ondertussen bleken de ouders van Amoorah beiden ziek. Slopende ziektes, zonder vooruitzicht op herstel. Niet lang na de ontmoeting in het theater overleed de broer van haar vader. Hij zou begraven worden in Marokko. De ouders kochten een ticket, maar geen retourtje. Ze hadden besloten dat ze hun laatste dagen in Marokko zouden doorbrengen. De tijd drong nu nog meer. Ik was nog nooit in Marokko geweest. Amoorah vroeg me mee en we vlogen in juli naar Marrakesh. Ondertussen was ze bezig geweest met de mogelijkheid om daar te trouwen, bijvoorbeeld via een lokale imam en 12 getuigen. Maar toen we aankwamen bleek dat lastiger dan gedacht. Geen imam die een ongelovige wilde trouwen en 12 getuigen zouden er alleen komen als we ze stuk voor stuk zouden betalen.
Op de dinsdagavond gingen we uit eten bij een Italiaan in Rabat. We kletsten wat over koetjes en kalfjes totdat ik vond dat het tijd was dat ik de Vraag zou stellen. Ik vroeg: “Vertrouwen jullie er op dat we goed voor elkaar zullen zorgen? Vertrouwen jullie er op dat ik goed voor jullie dochter zal zorgen? Vinden jullie het goed dat ik trouw met jullie dochter?”
Haar vader keek me vriendelijk aan en zei: “Ja, waarom niet?”
In de auto terug naar huis ging de conversatie weer verder in het Arabisch, dus ik begreep er niks van. Amoorah vertelde me thuis dat haar vader had aangeboden om ons in te zegenen. “Maar is dat een geldig islamitisch huwelijk?” vroeg ik. “Ja, dat is geldig omdat mijn vader de zegen geeft. En we moeten daarna aan iedereen bekend maken dat we getrouwd zijn.” “Oké, en wanneer gaan we trouwen?” “Morgenochtend vroeg, na het ochtendgebed.” Dus ‘s ochtends vroeg om vijf uur zat ik met een verkreukeld slaaphoofd naast Amoorah, terwijl haar vader gebeden uitsprak. We schoven elkaar ringen om die we gekocht hadden in Marrakesh. Daarna stapten we in de auto en hebben onze huwelijksnacht gevierd in Essaouira.
Goodhart’s law is an adage named after economist Charles Goodhart, which has been phrased by Marilyn Strathern as “When a measure becomes a target, it ceases to be a good measure.”
Dit recept komt van de Tumblr-pagina van restaurant Spirit in Rotterdam. Sindsdien heeft Spirit de receptuur van z’n chocomousse gewijzigd; zij maken nu volledig veganistische mousse. Dit recept is niet veganistisch.
Voor deze rijke gebruiken we Callebaut-chocolade, een zeer fijne Belgische chocolade. Callebaut is één van de weinige chocolademakers die nog zelf op zoek gaat naar de allerbeste cacaobonen en deze bovendien zelf roostert, volledig in de schil om de meest subtiele aroma’s te bewaren.
Maar je kunt natuurlijk ook prima andere chocolade gebruiken. Wij vinden zelf puur (min 70% cacao) het lekkerst. De mousse, geserveerd in een mooi schaaltje met wat chocolade schaafsel erover, is de perfecte afsluiter van een romantisch diner!
Ingrediënten voor 4 personen:
2,5dl slagroom
180 gram chocolade (min. 70% cacao)
3 eieren
1 eidooier
50 gram suiker
Klop de slagroom lobbig, ofwel tot dat het de dikte heeft van volle yoghurt. Klop nu de eieren met de suiker au bain-marie (d.w.z. in een kom geplaatst op een pan met kokend water) luchtig tot 65 graden. Wanneer deze temperatuur bereikt is (het mengsel is nu nog vloeibaar) haal je de kom van de warmtebron en klop je het eier-suikermengsel terwijl het afkoelt, tot het stevig en luchtig is. Terwijl je dit doet kan de chocolade au bain-marie gesmolten worden. De gesmolten chocolade kan nu met een grote lepel of spatel door het eier-suikermengsel ‘geschept’ worden, probeer het mengsel zo luchtig mogelijk te houden door niet teveel te roeren. Meng dit met de opgeklopte slagroom en laat het in een kom of lage schaal minimaal 2 uur opstijven in de koelkast. (heb je voldoende ruimte in de koelkast, kies dan voor een lage schaal, daarin zal de mousse sneller opstijven dan in een hoge kom, maar houd in ieder geval minimaal 2 uur aan)
Steegclown is een handig swoord als je iemand wil ziektevrij, niet ableist en racismeloos wil uitschelden. Het woord is voor het eerst gebruikt door Sabine de Vos.
