Erna van Galen was een lief en dapper mens. Afgelopen woensdag is ze overleden. Sinds 2010 was ze ziek en was ze bezig met zich voor te bereiden op haar dood.
Ik heb bewondering voor haar. Ik ken weinig mensen die zo eerlijk met de dood omgingen als zij. Er blijkt dus een tussenweg te zijn als je je voorbereidt op de dood. Je hoeft er niet over te zwijgen, alsof met zwijgen en negeren de dood niet komt. Je hoeft ook vlakbij het einde ook niet boos en woedend te worden, zoals Dylan Thomas schreef in ‘Do Not Go Gentle Into That Good Night‘. Nee, Erna heeft me laten zien dat je de dood ook kunt uitlachen. Geen verdriet, geen stilte, geen woede, maar humor.
Hoe eerlijk ze was is te lezen op het weblog dat ze sinds 2010 heeft bijgehouden: ernavangalen.nl. In 96 berichtjes heeft ze precies bijgehouden hoe het was om te weten dat je nog maar een paar jaar te leven hebt. Ze deed er niet moeilijk over: doodgaan is gewoon klote.
Wat ik wil is leuke dingen doen én lekker eten en drinken. Dan praten we pas over kwaliteit. Maar ja, je krijgt niet altijd wat je wil (10 september 2012)
Ze was een ontembare lachebek die om alles kon lachen. Ze was een verteller. Altijd precies, zonder hakkelen en altijd met dikke scheppen humor en zelfspot.
Een keuze heb ik wel gemaakt. Doordat ik ziek ben verlies ik behoorlijk wat inkomen […] en dus zal mijn begrafenis een no-budget gebeuren worden. Een IKEA-kast zal dienst doen als kist. Deze kastkist zal gewoon hier in huis komen te staan en de kamer zal gevuld zijn met de muziek waar ik van hou en ja, daar zal ook veel REM bij zitten! Om dit alles te kunnen financieren mag wie dat wil voor een kleine bijdrage deze IKEA-kastkist beschilderen. (11 november 2011)
De foto hierboven heeft Erna gemaakt in Mongolie. Reizen en fotograferen en keettrappen waren haar favoriete bezigheden. Veel van haar foto’s staan nog op Erna’s Flickr-account. Vanaf het moment dat ze te horen kreeg dat ze niet meer zou genezen heeft ze alles op alles gezet om nog op reis te gaan. De reis naar Oeganda, naar IJsland en kleine tripjes in en om haar huis. Ze had nog hoop en ze had nog zin. En ze had nog heel veel plannen:
Mijn beste vriendin noemt mij Erna van Plan en dat past ook wel bij me. Er zullen altijd dingen zijn die ik van plan ben te gaan doen en de meeste plannen zal ik waarschijnlijk niet gaan uitvoeren, maar een aantal plannen zullen wel uitgevoerd worden en dat zijn juist de dingen die het leven zo aangenaam maken. (22 oktober 2010)
En ik herinner me haar gegiebel over ‘geitenpies’, het magische medicijn dat haar vriend Youssif meenam:
Gisteravond belde Youssif. Hij komt a.s. zaterdag weer terug uit Ghana en neemt weer een nieuwe voorraad Ghanese medicijnen voor me mee. Ik neem aan dat de beroemde geitenpies er ook bij zal zitten. Hij is er nog altijd van overtuigd dat ik beter ga worden door deze medicijnen. Wat het ook is, ik ga het natuurlijk weer gewoon innemen. (10 november 2011)
Ik beloof dat ik haar website zo lang mogelijk in de lucht zal proberen te houden. Ter nagedachtenis aan Erna. Dank je, Erna.
Dick van der Zwan zegt
Lieve nicht, bedankt voor je gulle lach, je mooie foto’s, je vrolijke uitstraling,, k zal je niet vergeten.
Je neef Dick
Ariadnesdraad zegt
Hier via met-k.com. Een bijzonder mens, die zo tegen de dood kan aankijken. Veel warme steun gewenst aan iedereen die haar goed kende …
Willem peddemors zegt
Niet iedereen krijgt een eerlijke kans in het leven. Krachtig om daar met humor mee om te gaan. Mooi memorandum.
Alice Boerrigter zegt
Hoeveel indruk kan een mens op een ander mens maken. Lieve Erna, op mij heb je een onuitwisbare indruk gemaakt.Wij leerden elkaar kennen toen ik in 2010 een gedeelte van je baan ging overnemen. Een loden last op mijn schouder omdat je je werk zo graag deed en nu moest je die gedeeltelijk gaan overdragen i.v.m. je ziekte. Wij bleken dezelfde hobbies te hebben zoals fotografie. Ik kocht dezelfde camera als jij en we volgden samen een cursus in Meijendel.We bekeken elkaars foto’s en waren steeds vol lof. Je stelde je zo toegankelijk op en daardoor spraken wij uren, ook over je ziekte. Ik keek er steeds weer naar uit naar je toe te gaan. De laatste weken in het ziekenhuis kon je nog maar zo weinig en toch keek je nog steeds naar wat je wel kon en genoot daar intens van. We fantaseerden nog over een rolletje in de film Mannen Harten die in Bronovo werd opgenomen toen ik bij je was. Je zei dat je wel even (jouw ingeschatte tijd 2 uur) in de rolstoel wilde zitten om naar de hal te gaan, waar de opnames bezig waren, zodat we onze last minute of fame konden beleven. Zaterdag 26 januari dronken we samen cappuccino en bij de tweede ronde dronk je mijn chocomelk en jouw eigen bakje cappuccino op. Je was zo blij en gelukkig met die drie bakjes warme drank. Het was zo’n groot cadeau voor jou dat je weer wat kon drinken zo op het laatste moment.
Lieve meid wat ga ik je missen.
Heel veel sterkte aan de directe naasten!