Een recept voor croutons? Echt waar? Ik kan me weinig simpeler dingen voorstellen. In huize Van Buuren zijn croutons een vast ingredient in de sla. Ik gebruik brood dat voorheen misschien weggegooid zou worden, omdat het te lang in de vriezer heeft gelegen of hard is geworden. Dus nog verantwoord ook, soort van.
Voorbereiden:
Men neme: brood.
Je snijdt dit in kleine vierkantjes, max 1 bij 1 bij 1 centimeter. Ik heb inmiddels altijd een zak hiermee klaarliggen in de vriezer.
Bereiden:
Pak zoveel brood als je nodig hebt en leg het op bakpapier. Gooi er olijfolie over en zout. Ik gooi er altijd te veel olie en te veel zout over, want dat vind ik lekker. Hoe meer olie, hoe fijner.
Leg het bakpapier op een rooster en zet de boel in de oven. 20 minuten op 190 graden, zoiets.
Tip:
Als je nog ruimte op je bakpapier hebt, strooi je er ook nog wat geraspte kaas naast. Niet te veel, want je wil de dat de kaas als knapperig flinters uit de oven komt.
C’est un beau roman, c’est une belle histoire… C’est une romance d’aujourd’hu
Ik ben getrouwd, met de leukste en mooiste vrouw ter wereld uiteraard. Maar ik schreef getrouwd cursief, omdat het misschien niet helemaal is wat jij denkt.
In het begin van mijn relatie met de meisje voelde het alsof onze liefde geheim moest blijven. Ik snapte best dat het even wennen was voor een Marokkaanse familie, dat een van de dochters verliefd was geworden op een ongelovige Hollander. Mijn hart stond open, mijn armen ook. Maar de ouders van Amoorah wilden me niet ontmoeten. Ik heb nog de beelden dat ik haar met de auto naar haar ouders bracht, en dat ik dan een straat verderop parkeerde, zodat niemand zag dat ze met mij was. Haar ouders hadden niks tegen mij persoonlijk, al voelde het wel zo. Ze wilden wat het beste was voor hun dochter: namelijk dat we zouden trouwen en dat ik me zou bekeren.
Ik respecteer haar geloof (ze wordt er een leuker mens door) en zij respecteert mijn gebrek aan geloof. Ik heb altijd gezegd dat ik me niet voor de schijn zou bekeren. Dat zou ik een leugen tegen mezelf vinden. En als ik toch zou zeggen: “Ja joh, ik doe wel alsof ik geloof,” zou dat ook geen recht doen aan Amoorah: iets wat waardevol voor haar is, wordt besmeurd met gemakzucht en een leugen.
Het heeft Amoorah zes jaar gekost om haar ouders ervan te overtuigen dat ik oké was. Dat ik geen bedreiging was voor Amoorah; dat ik haar niet van haar geloof wilde brengen. Ze gebruikte lieve kleine white lies. Als ik een klein cadeautje voor haar had meegenomen, gaf ze dat door aan haar ouders met de boodschap: “Kijk, van Paul, voor jullie. Lief hè?” En hadden haar ouders uitgebreid gekookt, dan nam ze daar wat van mee en zei: “Alsjeblieft, met de vriendelijke groeten van mijn ouders.” Had ik al gezegd dat mijn mevrouw de liefste mevrouw is?
Ongeveer een jaar geleden zeiden de ouders van Amoorah dat ze het niet meer nodig vonden dat ik me bekeerde. Wat daaraan vooraf was gegaan, weet ik niet. Er kwam steeds meer toenadering. Op 14 februari van dit jaar (Valentijnsdag, heel scherp van je) nam Amoorah me mee naar de meest romantische theatervoorstelling denkbaar: Ja, van Nasrdin Dchar. Het gaat over trouwen, tussen een Marokkaan (hij) en een Brabantse (Amy). Dus dit stuk ging eigenlijk gewoon over ons. Ik besloot dat dit de perfecte gelegenheid was om eindelijk onze ouders aan elkaar voor te stellen. Ik kocht zes kaarten voor de voorstelling in Zoetermeer en nodigde iedereen uit. Onze ouders ontmoetten elkaar en het was hartverwarmend. Er gebeurde iets geweldigs. Amoorah’s moeder nam me apart en zei: “Sorry, Paul. Sorry dat het zo lang heeft geduurd. Maar we willen je welkom heten in ons hart en ons huis.” ‘Marhaban’, het woord echoot nu nog na. Alles is vergeven.
Maar ze zouden nog wel graag zien dat we zouden trouwen. Oké. We hebben allerlei redenen om nog niet voor de wet te trouwen. Ik had geen bezwaar tegen een andersoortige verbintenis. Amoorah ging op zoek naar een manier voor een islamitisch huwelijk, wat niet zo makkelijk bleek. Nou ja, het is makkelijk als je zwartwit denkt. Als je denkt dat Paul zich wel even zou bekeren, bijvoorbeeld. Amoorah deed navraag bij heel veel vrienden en vriendinnen hoe zij het zouden aanpakken.
De tijd drong. Ondertussen bleken de ouders van Amoorah beiden ziek. Slopende ziektes, zonder vooruitzicht op herstel. Niet lang na de ontmoeting in het theater overleed de broer van haar vader. Hij zou begraven worden in Marokko. De ouders kochten een ticket, maar geen retourtje. Ze hadden besloten dat ze hun laatste dagen in Marokko zouden doorbrengen. De tijd drong nu nog meer. Ik was nog nooit in Marokko geweest. Amoorah vroeg me mee en we vlogen in juli naar Marrakesh. Ondertussen was ze bezig geweest met de mogelijkheid om daar te trouwen, bijvoorbeeld via een lokale imam en 12 getuigen. Maar toen we aankwamen bleek dat lastiger dan gedacht. Geen imam die een ongelovige wilde trouwen en 12 getuigen zouden er alleen komen als we ze stuk voor stuk zouden betalen.
Op de dinsdagavond gingen we uit eten bij een Italiaan in Rabat. We kletsten wat over koetjes en kalfjes totdat ik vond dat het tijd was dat ik de Vraag zou stellen. Ik vroeg: “Vertrouwen jullie er op dat we goed voor elkaar zullen zorgen? Vertrouwen jullie er op dat ik goed voor jullie dochter zal zorgen? Vinden jullie het goed dat ik trouw met jullie dochter?”
Haar vader keek me vriendelijk aan en zei: “Ja, waarom niet?”
In de auto terug naar huis ging de conversatie weer verder in het Arabisch, dus ik begreep er niks van. Amoorah vertelde me thuis dat haar vader had aangeboden om ons in te zegenen. “Maar is dat een geldig islamitisch huwelijk?” vroeg ik. “Ja, dat is geldig omdat mijn vader de zegen geeft. En we moeten daarna aan iedereen bekend maken dat we getrouwd zijn.” “Oké, en wanneer gaan we trouwen?” “Morgenochtend vroeg, na het ochtendgebed.” Dus ‘s ochtends vroeg om vijf uur zat ik met een verkreukeld slaaphoofd naast Amoorah, terwijl haar vader gebeden uitsprak. We schoven elkaar ringen om die we gekocht hadden in Marrakesh. Daarna stapten we in de auto en hebben onze huwelijksnacht gevierd in Essaouira.
Goodhart’s law is an adage named after economist Charles Goodhart, which has been phrased by Marilyn Strathern as “When a measure becomes a target, it ceases to be a good measure.”
<a href="https://www.flickr.com/photos/27526538@N07/2982297115">"CHOCOLATE CAKE!!!"</a> by <a href="https://www.flickr.com/photos/27526538@N07">mynameisharsha</a> is licensed under <a href="https://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.0/?ref=ccsearch&atype=html">CC BY-SA 2.0</a>
Dit recept komt van de Tumblr-pagina van restaurant Spirit in Rotterdam. Sindsdien heeft Spirit de receptuur van z’n chocomousse gewijzigd; zij maken nu volledig veganistische mousse. Dit recept is niet veganistisch.
Voor deze rijke gebruiken we Callebaut-chocolade, een zeer fijne Belgische chocolade. Callebaut is één van de weinige chocolademakers die nog zelf op zoek gaat naar de allerbeste cacaobonen en deze bovendien zelf roostert, volledig in de schil om de meest subtiele aroma’s te bewaren.
Maar je kunt natuurlijk ook prima andere chocolade gebruiken. Wij vinden zelf puur (min 70% cacao) het lekkerst. De mousse, geserveerd in een mooi schaaltje met wat chocolade schaafsel erover, is de perfecte afsluiter van een romantisch diner!
Ingrediënten voor 4 personen:
2,5dl slagroom
180 gram chocolade (min. 70% cacao)
3 eieren
1 eidooier
50 gram suiker
Klop de slagroom lobbig, ofwel tot dat het de dikte heeft van volle yoghurt. Klop nu de eieren met de suiker au bain-marie (d.w.z. in een kom geplaatst op een pan met kokend water) luchtig tot 65 graden. Wanneer deze temperatuur bereikt is (het mengsel is nu nog vloeibaar) haal je de kom van de warmtebron en klop je het eier-suikermengsel terwijl het afkoelt, tot het stevig en luchtig is. Terwijl je dit doet kan de chocolade au bain-marie gesmolten worden. De gesmolten chocolade kan nu met een grote lepel of spatel door het eier-suikermengsel ‘geschept’ worden, probeer het mengsel zo luchtig mogelijk te houden door niet teveel te roeren. Meng dit met de opgeklopte slagroom en laat het in een kom of lage schaal minimaal 2 uur opstijven in de koelkast. (heb je voldoende ruimte in de koelkast, kies dan voor een lage schaal, daarin zal de mousse sneller opstijven dan in een hoge kom, maar houd in ieder geval minimaal 2 uur aan)
Steegclown is een handig swoord als je iemand wil ziektevrij, niet ableist en racismeloos wil uitschelden. Het woord is voor het eerst gebruikt door Sabine de Vos.
argumentatienazi (z.n., de ~ ):
medewerker bij krant of tijdschrift die ingezonden stukken beoordeelt op logica en consistentie.
Miko Flohr windt zich -terecht- op over een rammelend ingezonden stukje in de Volkskrant en pleit ervoor dat redacties artikelen beter controleren op logica of drogredenen.
In oktober kocht ik een thuiskweeksetje van Rotterzwam. Na 6 weken had ik dus oesterzwammen. En wat doe je daar dan mee? Soep maken natuurlijk! Met truffelolie en rucola, want dat past prima bij elkaar.
’t Is me een maaltijdsoepje, hoor; geen lichte kost.
Ingrediënten
paddestoelenbouillonblokken voor 1,5 liter bouillon
oesterzwammen
500 g champignons
75 gram boter
2 eetlepels bloem
2 uien
rucola
truffelolie
peper
zout
Verder nodig:
een staafmixer
garde
grote soeppan
een koekenpan
Aan de slag!
In den beginne waren de champignons ongesneden
Bak de paddestoelen in een pan
De soepbasis is een zoet uitje dat we gaan fruiten met boter en bloem
Gooi de gebakken paddestoelen bij de soepbasis
Kook water voor anderhalve liter bouillon en maak hiermee de bouillon. Ik gebruik ongeveer 3 à 4 paddestoelenbouillonblokjes hiervoor. Wat mij betreft niet krenterig zijn met de blokjes. Ik hou van hartig.
Snij de champignons, want die gaan we bakken. In plakjes of partjes maakt niet heel veel uit. En snipper de uien, lekker klein.
Dan gaan we twee dingen tegelijk doen: uitjes fruiten en champignons bakken.
Ten eerste, champignons bakken. In een koekenpan met boter of olie, dat maakt niet uit. De champignons zijn gebruiksklaar als ze allemaal een bruin kleurtje hebben gekregen.
Ten tweede: de soepbasis.
Smelt boter zachtjes in de soeppan. Zodra de boter gesmolten is: uitjes er in en deksel op de pan. Zachtjes laten pruttelen tot de uitjes glazig naar je kijken. Op zo zacht mogelijk vuur doe je dan de bloem -in kleine gedeeltes- bij de boter en ui. Goed mengen met een garde tot de bloem helemaal gelijkmatig verdeeld is. Gelijkmatig, dat is belangrijk, want klontjes zijn vies.
Hierna voeg je schepje voor schepje ongeveer een derde of de helft van de bouillon bij je roux. Blijf roeren met de garde. Wie niet oplet moet klontjes eten. Nu heb je dus een gebonden soepbasis.
Dan is het tijd om de paddestoelen bij de soepbasis te doen.
Maak de soep mooi egaal met de staafmixers.
Breng op smaak met een beetje peper, eventueel zout.
Serveer met rucola en een paar scheutjes truffelolie.
Dit recept is m’n geen-zin-om-te-koken-toch-lekker-recept, ’t liefst met spaghetti. Scherp en zout, dus eet het met mate. Puttanesca is een van de salse express (vlug-klaar sauzen) uit Mijn Little Italy. Letterlijk vertaald: ‘op hoerenwijze’. De legende wil dat Sandro Petti ’s avonds laat nog een paar klanten had die wat wilden eten. “Facci una puttanata qualsiasi” of: “Maak ons om het even welk hoerenzootje,” drongen ze aan. Het ideale recept voor luie mensen, dus. Ik hou van zout en ik hou van scherp, dus doe geen moeite om de ansjovis milder te maken. Je bent gewaarschuwd.
Ingrediënten
olijfolie om te bakken (4 eetlepels, minstens)
2 of 3 blikjes ansjovis
1 blik tomatenblokjes
chilipoeder (naar smaak. ik gebruik ongeveer een half theelepeltje)
knoflook, fijn gehakseld (als luie donder gebruik ik knoflookpuree uit een potje en daarnaast: te weinig knoflook is voor niemand leuk)
zwarte olijven (zo’n 15 of 20 stuks: snij ze in stukjes)
als garnering je ding is: peterselie of rucola
Bereiding
Ik schat in dat je maximaal 20 minuten bezig bent. Laat de ansjovis uitlekken. Giet olijfolie in de pan, met gehakte ansjovis, knoflook, chilipoeder en en laat warm worden. Bakken en hakken totdat je een pasta hebt. Enne: olijfolie moet je niet laten walmen, je weet zelf! Onderwijl zorg je dat je pasta maakt. Spaghetti, tagliatelle; kies maar. Als je de pasta maar niet tot zomp kookt. Als de de ansjovismix een pasta is, doe je er de tomaten en olijven bij. Ik zelf vind de saus het lekkerst als ‘ie een beetje ingedikt is, dus ik laat ‘m 5 minuten pruttelen. Als je saus lekker dik is en je pasta klaar, kun je aan tafel. Garneren met vers groen spul als peterselie of rucola. Er zit knoflook in de puttanesca en we weten allemaal dat gerechten met knoflook nog beter smaken een dag na bereiding. Deze saus doet het ook prima op een stokbroodje. Dit recept is voor Sophia en voor Sam.
argumentatienazi (z.n., de ~ ):
